Rozdział drugi

Po chwili na podłodze wylądowało jakieś dymiące nie wiadomo co i zaczęło nas zaczadzać. Wrzask Zabiniego przedarł się przez kłęby kurzu.
-Zamknij się debilu - ryknęłam i zakryłam usta i nos dłonią. Drugą złapałam kufer, który zaczęłam targać ku wyjściu. Stanęłam na korytarzu mając nadzieję, że Blaise wyjdzie z tego cało. Trochę się pomyliłam, nikt nie wyszedł z przedziału. Miałam ochotę wleźć tam za nim, jednak ktoś, kogo twarzy nie widziałam zaczął ciągnąć mnie ku wyjściu.
-Rusz się - usłyszałam jego ładny i śpiewy głos. Nie miałam nawet szansy by go zobaczyć, bo dym zakrył mi pole widzenia.
-K-Kim jesteś? - wybełkotałam, ale ten ktoś mnie nie słyszał. Zagłuszył mnie kolejny wybuch z tego samego przedziału. - Zabini - ryknęłam i próbowałam się wyrwać owemu osobnikowi. Przynajmniej próbowałam, bo był za silny jak na moje możliwości.
-Nigdzie nie pójdziesz - zakomunikował mi ostro i wyciągnął z wagonu.
-Ale tam jest Blaise, bez niego nigdzie nie pójdę - burknęłam nie patrząc na niego, tylko między kłęby dymu. Jak zwykle nie było to rozsądne posunięcie, gdyż mgła szczypała w oczy.
-Do niego też ci nie pozwolę - mruknął mój wybawiciel, a ja spojrzałam mu w oczy. Tylko one były widoczne w tym kłębowisku ludzkich dusz i śmieci. Świeciły brązowym blaskiem i napawały mnie cudowną empatią, takim genialnym uczuciem, że są na ziemi jeszcze dobrzy ludzie. Delikatnie dotknęłam jego policzka nadal wgapiając mu się w oczy.
-Dziękuję - wybełkotałam, a ten pokiwał głową i zniknął we mgle zostawiając moją dłoń uniesioną do góry. Przestałam zwracać na ludzi uciekających w popłochu uwagę. Przez moment nawet przestałam cokolwiek czuć. Z pociągu wypadło jakieś ciało. Spojrzałam w tamtą stronę.
-Hart, nawet mi nie pomogłaś - wybełkotała bezkształtna masa na podłodze. Podeszłam do niego oszołomiona całkowicie.
-J-Ja... Bardzo przepraszam... - szepnęłam podając mu dłoń. Zabini podniósł się z podłogi i upaćkał mi dłoń swoją krwią.
-Co ci się stało? - spytał patrząc na krwawiącą ranę na dłoni, po czym zaklął cicho. Ja bezwiednie wyjęłam różdżkę i wybełkotałam nad jego dłonią Ferula i Enervate. Rana szybko się zmniejszyła i zabandażowała. - Ley - burknął wiedząc, że nienawidzę tego skrótu.
-W tym problem, że sama nie wiem i nie nazywaj mnie tak - burknęłam patrząc na niego i po chwili zwróciłam wzrok w niebo. - Wstawaj, trzeba się zbierać - dodałam i podniosłam się z ziemi. Przywołałam kufer z pociągu machnięciem dłoni i ruszyłam spokojnym krokiem ku zamkowi. Wreszcie poczuję się jak w domu. Wreszcie może będzie lepiej. Za to po nocach będzie mi się śnił Kroto i jego niewolnicza śmierć. Przejechałam palcami po moich żebrach z lewej strony. Pojawiły się na nich nowe wybrzuszenia.
-Kolejne blizny? - spytał Zabini pojawiając się obok mnie nie wiadomo skąd.
-Jakbyś przy tym był – mruknęłam niezadowolona i spojrzałam na niego. – Dlaczego akurat u mnie na skórze się pojawiają? To jest coś jak karma? Czekaj, co ja pieprzę, to się pojawia po zobaczeniu śmierci na jawie lub w śnie – jęknęłam i zaczęłam wchodzić po schodach do środka.

-To bez sensu – zawtórował mi Blaise, więc spojrzałam na niego jak na debila. – No co? – spytał patrząc na mnie. Wzruszyłam delikatnie ramionami i zostawiłam kufer przed wejściem do Wielkiej Sali. Wlazłam do niej dość dumnie, by nie wzbudzać żadnych podejrzeń. Oglądnęłam się jeszcze za Ślizgonem i usiadłam na swoim miejscu na końcu ławy Gryfońskiej. Na mównicę wstąpił Dumbledore.

-Drodzy uczniowie i drogie uczennice, mam zaszczyt powitać was w kolejnym roku edukacji w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart – powiedział głośno, a wszyscy zaczęli go oklaskiwać i entuzjastycznie podchodzić do kolejnego roku. – Jak wiecie, naszą tradycją jest również powitanie nowych uczniów i przydzielenie ich do domów – dodał wesoło i przyniósł Tiarę Przydziału. Ta zaczęła śpiewać swoją coroczną pieśń.

‘Lat temu tysiąc z górą,
Gdy jeszcze nowa byłam,
Założycieli tej szkoły
Przyjaźń szczera łączyła.
Jeden im cel przyświecał
I jedno mieli pragnienie,
By swą wiedzę przekazać
Przyszłym pokoleniom.
"Razem będziemy budować!
Wiedzy pochodnię nieść!
Razem będziemy nauczać
I wspólne życie wieść".
Gdzie szukać takiej zgody 

I tak głębokiej przyjaźni: 

Czworo myślących zgodnie 

I nie znających waśni. 

Gryffindor i Slytherin 

zgadzali się nawet w snach. 

I zawsze widziano razem 

Ravenclaw i Hufflepuff.'

Znałam to prawie na pamięć, historia jest zawsze ta sama, a wartości do domów odpowiednio przypasowane. Może to i dobrze, że się nie zmieniają, prawda? Spojrzałam na dzieci i przetarłam oczy. Zrobiłam to ponownie, ale nawet po tym zabiegu widziałam dzieci wykrwawiające się na śmierć z ranami postrzałowymi i wielkimi ubytkami w ciele. Jęknęłam z bólu w skroniach. Nienawidzę, gdy krzywdzi się dzieci, jest to niegodne człowieka. Zacisnęłam mocno powieki i wcisnęłam palce w skronie najmocniej jak potrafiłam.

-Rusz się – rozległ się tamten piękny głos w głowie.

-A-Ale… Nie potrafię – wyszeptałam zaciskając zęby z bólu. Jego dłoń czy cokolwiek innego wylądowała na moim ramieniu i delikatnie mnie po nim pogładziła.

-Jesteś zdolna do większych rzeczy – bełkotał ten sam głos już trochę podirytowany.

-Oczywiście, chyba tylko do czynienia zła i gapienia się jak idiotka na pojawiające się blizny - burknęłam, po czym zawyłam z bólu. Jego niematerialne dłonie owiały moje skronie i cierpienie powoli się kończyło.

-Blizny cię określają, a ty tego nie doceniasz - szepnął już cicho głos. Westchnęłam głęboko i zamrugałam powiekami. Znowu byłam w Wielkiej Sali. Tym razem wśród wiwatów nikt się mną nie przejął.

-Brawo, jesteśmy dumni - wołali bliźniacy Weasley wstając z krzeseł, gdy kolejny Gryfon schodził ze stołka Tiary. Po chwili jeden z nich spojrzał na mnie rozbawiony, a jego uśmiech był zaskakująco przyjazny. Szybko i ja zaczęłam klaskać dłońmi, by okazać swój entuzjazm, a ten odwrócił wzrok wesoły. Chłopiec usiadł tuż za mną zawstydzony.

-To jest brat Lee Jordana, podobno jest taki jak brat, też lubi rozwałki i całą resztę psot - poinformowała mnie Granger. Spojrzałam na nią z głupa.

-Ale ja cię o nic nie pytałam - mruknęłam spokojnie i wyciągnęłam dłoń ku jedzeniu. Ta zaperzyła się lekko i miałam nadzieję, że już się nie odezwie. Tak, jak to mówią, nadzieja matką głupich, a każda matka kocha swoje dzieci. Może nawet za bardzo.

~~~ 

Kolejny krótki rozdział, nie mam weny na dłuższe. Przepraszam również za tak długi czas oczekiwania na to coś. Bardzo dziękuję za wszystkie komentarze, które się pojawiły w rozdziale pierwszym i pragnę zadedykować ten rozdział Lili, Zgredkowej, Klaudii i Wiktorii :)